İlk 1980'li yıllarda geliştirilen flash bellek, bilgisayarlar ve tüketici elektroniği için önemli bir teknoloji haline geldi. Diğer katı hal belleği türlerinde olduğu gibi, her biri birkaç milimetre karelik bir silikon çipte milyonlarca minik transistöre sahip entegre devreler veya IC'ler olarak gelir. Flash, verileri yalnızca güç açık kaldığı sürece tutan diğer bellek IC'lerinden farklı olarak verileri kalıcı olarak kaydeder.

Entegre devreler, içindeki elektronikler ile harici ambalajlarından daha fazla ayırt edilir. Fiziksel olarak, IC'ler kabaca sert şekerlerin boyutunda dikdörtgen plastik bloklardır. Pakete bağlı olarak, üç metal pim veya dış kablodan yüzlerce kişiye sahiptirler. Pimler elektriksel güç ve veri sinyallerini IC'nin içine ve dışına taşır. Plastik ambalaj içerisindeki silikon çipini korur. Tüm flaş IC'nin elektronik devresi çiptedir.

Bilgisayarlar geleneksel olarak iki temel bellek IC'si türü kullandılar: RAM ve ROM. RAM veya rasgele erişim belleği, bilgisayarın çalışma alanı ve geçici not defteri olarak işlev görür. Bir saniyenin milyarda birindeki verileri depolar ve alır, ancak bilgisayarın gücünü kapattığınızda bilgileri kaybeder. Bu nedenle, RAM "geçici bellek" olarak adlandırılır. ROM veya salt okunur bellek, fabrikada programlanmış önemli, temel bilgisayar talimatlarını içerir. Bilgisayarınızı açtığınızda, yaptığı ilk şey ROM talimatlarını okumaktır. RAM gibi, ROM hızlı. Kalıcı değildir, verilerini kalıcı olarak depolar, ancak bir kez programlandığında, geleneksel ROM yongaları yeni programlama alamaz. Flash, RAM ve ROM arasında orta bir alanı kaplar. Uçucu değildir, bu nedenle içine kaydedilen veriler güç olmadan bile kalır. Bilgisayar üzerindeki verilere yüksek hızlarda erişebilir. Geleneksel ROM'dan farklı olarak, flaş 100.000 ila milyon kez yeniden yazılabilir.